exchange convicts and fly take-over hike

Er was eens een prins die een romantische dag had gepland voor zijn prinses. Hij had een verrukkelijke lunch gepland op seabright beach gevolgd door een wandeling op de warf waar ze verschillende happy hour cocktails achterover sloegen om vervolgens naar de boardwalk te gaan om de rollercoaster te bezoeken. Maar opeens zagen ze in de verte de prins zijn gemene stiefbroer die de prinses wilt vermoorden en ze moeten vluchten! Gelukkig verschijnt er uit het niets een wandelpad zodat ze kunnen ontsnappen en nog lang en gelukkige leven! NEEEN zo gaat het dus niet!! Wandelpaden verschijnen niet uit het niets! Ook al lijkt het soms alsof ze ontstaan doordat mensen ze platwalsen. De waarheid is echter dat het verdomd hard werk is!!!
Tot zover mijn kleine intro :) Ik heb in mijn vorige blogs veel gesproken over eten, dit voornamelijk omdat ik nu eenmaal graag eet en omdat het onmogelijk is de VS te beschrijven zonder eten te vermelden. Amerikanen hebben niet alleen de kunst van het frituren geperfectioneerd ( hiermee impliceer ik niet dat dat iets positief is, hiermee wil ik enkel zeggen dat het hun gelukt is om calorieën in calorieën te krijgen door alles in nog meer vettig deeg te plonsen om het vervolgens te frituren ); naast deze kookmethode zijn ze echter ook gespecialiseerd in het omtoveren van vers eten in poedervorm en gedroogde vorm. Nu dit is best handig als je een backcountry project hebt waar je alles dat je eet in een week in je rugzak moet krijgen om vervolgens een paar uur bergop te lopen en te hopen dat je rug niet beslist om NMBS kuren te krijgen en in algemene staking te gaan…
Ten slotte hebben ze een antwoord gevonden op een ander probleem. Ken je het gevoel dat je ergens loopt of met iemand praat en je niet echt weet wat te doen met je handen zodat ze er eigenlijk maar bijhangen als een slappe vod.. WEL: Doe zo als de gemiddelde Amerikaan en koop je zelf een liter koffie of een big gulp coke. Probleem opgelost!!!
Naast het observeren van praktische eetproblemen heb ik echter ook gewerkt! Zo hebben we een Multi purpose trail gemaakt in Pogonip in Santa Cruz; Vijftien jaar geleden hebben ze beslist om dit aan te leggen en wel uiteindelijk was het zover. Conclusie Amerika is ook goed in bureaucratie en het uitstellen van beleidsbeslissingen wegens begrotingsproblemen! Voor dit trail hebben we ons opgesplitst in drie crews: een chainsaw crew, brush crew en rockwork crew. De eerste crew moet al de bomen verwijderen die het pad versperren. Niet echt een conservatie gedachte maar soms moet moeder natuur een paar van haar kinderen in papier zien veranderen zodat mensen kunnen wandelen in de natuur.. vervolgens moet alles vrijgemaakt worden en wordt het wandelpad uitgegraven. Putten worden vervolgens opgevuld met stenen en zand en wordt er een steenmuur gebouwd indien de helling te steil is. Dit laatste was mijn werk. Best een aangenaam anger management werkje, stenen kapot smashen! Een volgend project bestond uit het opkuisen van een aantal plaatselijke stranden, er zijn hier prachtige stranden maar sommige zijn vuiler dan een gemiddeld studentenkot! Heel nobel, echter jammer dat zo goed als iedereen dacht dat we verplichte community service taken aan het vervullen waren. Nu we hebben een accent dus waren logischerwijze uitwisselingsgevangenen. Dit heeft mij echter enorm aan het lachen gebracht. Slimste opmerking in jaren!!! Na het vullen van vuilniszakken met blikjes bier en andere dubieuze dingen zijn we gaan helpen in de tuin van het homelessgarden project. Hier worden fruit, groenten en bloemen gekweekt en verkocht. Daklozen werken hier in de hoop hun leven op het rechte pad te krijgen. Dit is echter zeer goed aangezien Santa cruz alleen al meer dan 1500 daklozen huisvestigt , no point intended.. maar het was leuk om sociaal werk te mengen met conservatiewerk en iets te planten in plaats van te elimineren. Mijn laatste twee projecten waren de zwaarste, deze vonden plaats in Ventanta wilderness en bestond uit trailwork. Dit is een backcountry project en bestaan uit een kleine crew van vijf mensen. Onze camping plaats is te klein voor meer volk en wil de latrine kan zeker niet meer mensen aan. Hier ga ik echte niet verder op in gaan. Het is vier uur rijden gevolgd door een hike van vier uur met al ons gerief. Het uitzicht is echter ontzettend mooi en je ziet de oceaan. Het was hard werk, tien uur per dag in de zon op een heuvel maar dat kon ik best aan. Wat ik echter niet aankon was de duizenden bijtende en zoemende vliegen!! Nu wie mij een beetje kent weet dat zoemende dingen en lynn echt no match made in heaven zijn!! Mentaal complete irritatie!!!! Maar ik ben trots dat ik het volgehoucen heb!
Ik schrijf deze blog vanuit de vlieghaven aangezien ik de states moet inruilen voor Guatemala. Dit is waarschijnlijk mijn moeilijkste afscheid aangezien ik mij enorm heb geamuseerd in ace en Santa cruz een fantastische plek is!!!

Groetjes
lynn